Gdybym napisała, że żyje zbyt intensywnie to mogłoby to być nudne. No bo, po raz kolejny, serio?
Mogę też napisać, że postów nie ma, bo nie mam czasu. Wtedy natomiast moglibyście spytać, to po co ci blog? Ale chcę mieć bloga, lubię pisać i będę pisać - może czasem częściej, czasem rzadziej, ale będę.

Początek maja - koniec czerwca. Ostatnie tygodnie w szkole. Nauczyciele cisną kartkówki, sprawdziany. Ileż można!? Staram się jak mogę, żeby nie zepsuć ocen na koniec, ale przyznaję, już czasem lenistwo bierze nade mną górę.

"Ale jestem już stara". I 3/4 czytających może mnie teraz wyśmiać. Ale wiecie co? Czasem rzeczywiście się tak czuję. Szczególnie teraz. Spędziłam w tej szkole tyle lat. Pierwsze przyjaźnie, oceny i nie tylko. Taki mały, nieśmiały szkrab. A w tej chwili? Zaraz trzeba opuścić te mury i powolnym krokiem wkraczać w dorosłe życie.
Jakie to głupie, że oczekują od nas podjęcia tak ważnych decyzji akurat teraz, w tym najgłupszym wieku. Ale co poradzić. Życie. I chociaż, tak jak napisałam na początku, czasem czuję się stara, jednocześnie nie czuję się jeszcze gotowa na tą "dorosłość". Taki sobie paradoks. Z jednej strony się cieszę, z drugiej nie. Ale to normalne. Zawsze jest jakieś "ale". Na pocieszenie można dodać, że podobno liceum i studia to najlepszy okres w życiu człowieka. Niedługo sama przekonam się o tym pierwszym. I na tym powinnam zakończyć moje rozmyślanie.

Już niedługo wakacje... :) (i mnóstwo czasu na pisanie!)

Blogi odwiedzam teraz rzadko, ale staram się odwdzięczać tym, którzy komentują u mnie.